Miniaturka 10.

Hej!
Wiem, wiem nie ma mnie tu prawie wcale. Bardzo was przepraszam, ale nie miałam dużo czasu w tym tygodniu. W poniedziałek kartkówka, we wtorek wyjście do gimnazjum nr.2 (dla chętnych). W środę do gimnazjum nr.4 czyli rejonowego gimnazjum mojej szkoły. W czwartek dyskoteka szkolna, a w piątek zadanie klasowe, zbiórka drużyny harcerskiej. Byłam tak wyczerpana całym tygodniem, że szkoda gadać.
A teraz zapraszam na miniaturkę:
************************************************************************************
   Strach, zaskoczenie, smutek, gorycz i rozżalenie. To właśnie czułam, kiedy biegiem wracałam do zamku. Przed niecałą minutą zobaczyłam swojego chłopaka, który okazał się być wilkołakiem. Nie rozumiałam dlaczego mi tego nie powiedział. Byliśmy w końcu parą. Miał być szczery.

   Czy on nie rozumiał, że nie mówiąc mi tego ranił mnie jeszcze bardziej? Stanęłam przed portretem Grubej Damy, ale po namyśle odwróciłam się i poszłam do Pokoju Życzeń. Muszę to wszystko przemyśleć.
   Kiedy dotarłam już do Pokoju Życzeń poprosiłam o pokój, w którym będę mogła przemyśleć wszystko, a nikt mnie w nim nie znajdzie. I wiecie jaki pokój się pojawił? Kopia pokoju Remusa, ten który ma u siebie w domu. Widocznie ten pokój wyczuł, że w tym pomieszczeniu czuję się jak w azylu.
   Przypomniałam sobie moment, w którym zostaliśmy przyjaciółmi. Razem z tym wspomnieniem nadeszły jego słowa kiedy wyznawał jej miłość:

 

   Jaka byłam szczęśliwa. Albo kiedy zaprosił mnie na bal zanim zostaliśmy parą. Z każdym tym wspomnieniem łzy napływały mi do oczu.

   Z bezsilności walnęłam w szafę. Nie dość, że wypadły z nich kopie rzeczy Remusa, to w dodatku rozcięłam sobie rękę. Koło mnie od razu pojawiła się apteczka. Odkaziłam rękę i zawinęłam w bandaż. A zaraz po tym zauważyłam zdjęcie, które wypadło z jego szafy.

 

   To my. Pamiętam jak James robił nam to zdjęcie. Wtedy wszystko było prostsze. I znowu ogarnęła mnie wściekłość. Byłam wściekła na niego. Za to, że tyle czasu mnie oszukiwał. Nie liczył się z moimi uczuciami. Myślał tylko o sobie.

   Zwróciłam uwagę na fakt, że jest już jasno. Spojrzałam na zegarek. Była siódma rano. O tej porze Remus razem z zaspaną resztą wędrował po szkole. Wybiegłam z Pokoju Życzeń i  z prędkością światła zbiegłam po wielu schodach. Zauważyłam Remusa.

-Stój!!!- krzyknęłam tak głośno, że połowa Hogwartu zareagowała na mój głos.

-Ann? Czy coś się stało?- starał się zachować pozory, ale wiedział, że mam świadomość tego kim jest.

-Musimy porozmawiać- wycedziłam przez zęby.

-Chodź- otworzył drzwi do opustoszałej sali, w której już nikt nie uczył, a potem rzucił zaklęcie aby nikt nas nie podsłuchiwał.

-Dlaczego mi mi nie powiedziałeś?!- byłam (mało powiedziawszy) wściekła.

-Myślałem, że mnie znienawidzisz. Wystraszysz się i uciekniesz- powiedział skruszonym głosem.

-I miałeś rację. Ale nie do tego, że się ciebie boję- powiedziałam, a on spojrzał na mnie z zaciekawieniem.- Nienawidzę cię za to, że nic mi nie powiedziałeś! Nienawidzę cię za to, że tyle czasu kłamałeś i też za to, że myślałeś wtedy tylko o sobie!!!- krzyknęłam mu w twarz.

-Ann ja... ja przepraszam. Wiem, że nie powinienem. Czy mogłabyś mi wybaczyć?- zapytał mnie. Uderzyłam go w twarz. A potem przytuliłam się do niego.

-Kocham Cię, ale obiecaj, że już nigdy mnie nie okłamiesz-wtuliłam twarz w jego koszulę.

-Ja też cię kocham- złapał moją twarz w obie ręce, popatrzył w moje oczy, a potem pocałował.